Dutch 
English 
Arabic 
Spanish 
Portuguese 
Chinese 
Russian 
French 
Italian 
German 
Japanese 
Drie vrouwen delen hun ervaringen met abortus tijdens het pro-life evenement in het Europees Parlement in Brussel, 15 oktober 2025. / Krediet: Europees Centrum voor Recht en Rechtvaardigheid (ECLJ)
EWTN News, 17 november 2025 / 10:06 uur (CNA).
Op 5 november stemde de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid van het Europees Parlement met 26-12 voor het pro-abortusinitiatief “Mijn stem, mijn keuze” – slechts enkele weken nadat pro-life-advocaten de grootste bijeenkomst in het Parlement in meer dan tien jaar hadden gehouden om het streven van het initiatief naar door de EU gefinancierde grensoverschrijdende toegang tot abortus aan te vechten.
De conferentie van 15 oktober, georganiseerd door het Europees Centrum voor Recht en Rechtvaardigheid en mede georganiseerd door de Een van ons federatie, trok 300 deelnemers, waaronder acht leden van het Europees Parlement, voormalig EU-commissaris voor Gezondheid Tonio Borg, en de voormalige Sloveense premier Alojz Peterle. Zes vrouwen deelden getuigenissen over hun persoonlijke ervaringen met abortus — verhalen over spijt, trauma en emotionele gevolgen op lange termijn worden volgens hen vaak over het hoofd gezien in de beleidsvorming.
Financiering voor My Voice, My Choice van pro-abortusstichtingen
Hoewel de ontwerpresolutie van de commissie over My Voice, My Choice geen bindende rechtsgevolgen heeft, vormt zij niettemin een symbolisch precedent dat scherpe kritiek heeft gekregen van pro-lifeorganisaties in heel Europa. Een Europees burgerinitiatief (EBI) stelt EU-burgers in staat om rechtstreeks wetgeving voor te stellen aan de Europese Commissie als ze ten minste 1 miljoen geverifieerde handtekeningen verzamelen van burgers uit ten minste zeven lidstaten.
My Voice, My Choice, steunde zwaar in Slovenië, Kroatië, Roemenië en Italië, verzamelde 1.124.513 handtekeningen en haalde 923.228 euro op bij particuliere donoren en pro-abortusstichtingen.
Naast de steun voor de ontwerpresolutie keurde de commissie ook een mondelinge vraag aan de Europese Commissie goed — een formele parlementaire procedure die wordt gebruikt om een toelichting ter plaatse te vragen. In dit geval vraagt het de commissie hoe ze van plan is te reageren op My Voice, My Choice, om ervoor te zorgen dat de kwestie verder gaat dan het commissieniveau en in een openbaar parlementair debat terechtkomt.
Pro-life organisaties trekken vergelijkingen met een eerder EBI, Een van ons, een pro-life campagne die in 2014 nog meer publieke steun kreeg, 1.721.626 handtekeningen verzamelde ondanks een veel kleiner budget van 159.219 euro en grotendeels afhankelijk was van vrijwilligersmobilisatie.
Toch heeft de Europese Commissie, ondanks het feit dat zij de drempel ruimschoots heeft overschreden, geweigerd gevolg te geven aan haar voorstellen. De uitkomst blijft een twistpunt binnen pro-life kringen, die beweren dat het wijst op een institutionele dubbele standaard en politieke vooringenomenheid in de manier waarop dergelijke initiatieven uiteindelijk worden behandeld.
EU-financiering voor abortussen buiten het land van herkomst?
Het pro-life evenement van 15 oktober was gericht op de sociale en emotionele context rond abortusbeslissingen — van gezinsdruk en economische ontberingen tot gevallen waarin abortus volgde op seksueel geweld. Volgens de organisatoren, de zes vrouwen die deelden hun getuigenissen ook contact opgenomen met alle 40 volwaardige leden van de commissie en aangeboden om hun ervaringen individueel te delen.
Slechts één lid van de commissie stemde in met een vergadering, en dat was via de parlementaire medewerker van dat lid.
Voor Nicolas Bauer van de Europees Centrum voor Recht en Rechtvaardigheid (ECLJ), versterkt het gebrek aan betrokkenheid een bredere bezorgdheid. Hij vraagt zich af of sommige leden van het Europees Parlement zich meer laten leiden door ideologie dan door te luisteren naar de diversiteit van de ervaringen van vrouwen.
De goedkeuring door de commissie van My Voice, My Choice, legde hij uit, weerspiegelt een overtuiging onder linkse groepen dat abortus “inherent een recht en een sociaal goed” is, waardoor er weinig ruimte overblijft voor verklaringen van lijden, spijt of morele conflicten.
Bauer legde uit dat het voorstel voorziet in een systeem waarbij een vrouw die in haar thuisland geen abortus kan krijgen, “EU-financiering kan ontvangen om er een te hebben in een land waar deze beschikbaar is”.
Als voorbeeld merkte hij op dat een Franse vrouw die 22 weken zwanger is — voorbij de wettelijke limiet van Frankrijk — “naar Nederland zou kunnen reizen voor een abortus, gefinancierd door de EU”.
Een dergelijke regeling zou in de praktijk “de abortuswetgeving in heel Europa harmoniseren door deze af te stemmen op de meest tolerante landen”, ongeacht nationale wetgeving of morele consensus. Hij schreef de publieke tractie van de campagne niet toe aan een brede ideologische overeenkomst, maar aan “slick marketing ondersteund door aanzienlijke financiële middelen”.
Hij voerde verder aan dat de Europese Commissie “de organisatoren van My Voice, My Choice zelfs heeft geholpen om hun verzoekschrift zo op te stellen dat de kans dat het ontvankelijk wordt verklaard, zo groot mogelijk is”, in tegenstelling tot de ervaring van One of Us, die, zo merkte hij op, “meer handtekeningen heeft verzameld maar niet dezelfde institutionele steun heeft gekregen”.
Bestudering van top-downstrategieën
Matthieu Bruynseels, advocacy director voor EU-zaken bij de Federatie van Katholieke Familieverenigingen, benadrukte het belang van subsidiariteit, een beginsel dat geworteld is in zowel de EU-verdragen als de katholieke sociale doctrine. Hij merkt op dat kwesties als abortus, draagmoederschap en euthanasie buiten de directe bevoegdheden van de EU vallen, maar dat hierover om politieke redenen nog steeds op Europees niveau wordt gedebatteerd. In de nasleep van My Voice, My Choice zei Bruynseels dat de federatie zich zorgen maakt over de toenemende inspanningen van het Europees Parlement om abortusrechten in zijn beleid op te nemen.
Het ECLJ is van plan om op deze thema's terug te komen tijdens de komende conferentie op 26 november. Het evenement onderzoekt wat het beschrijft als steeds meer top-downstrategieën binnen de My Voice, My Choice-campagne en recente trends in EBI-financiering. Er zal ook aandacht worden besteed aan artikel 33 van het Handvest van de grondrechten van de EU, waarin de Unie wordt opgeroepen het gezin en het moederschap te ondersteunen en niet te herdefiniëren. Net als bij de oktoberbijeenkomst zullen vrouwen op de conferentie in november opnieuw uit de eerste hand verhalen delen over hun ervaringen met abortus.
Wat My Voice, My Choice betreft, het initiatief gaat zijn formele institutionele fase in. Een openbare hoorzitting is gepland voor 2 december in het Europees Parlement, waarbij de organisatoren hun zaak zullen presenteren aan leden van het Europees Parlement, de Commissie en andere belanghebbenden. Na deze hoorzitting zal de Europese Commissie een officieel antwoord moeten geven waarin zij uiteenzet of zij voornemens is wetgevingsmaatregelen voor te stellen, alternatieve maatregelen te nemen of af te zien van verdere stappen en haar redenering in het openbaar toe te lichten.
Voor pleitbezorgers zoals Bauer, Bruynseels en velen binnen de pro-lifebeweging van Europa benadrukken deze zich ontvouwende ontwikkelingen een bepalende vraag die vandaag de dag centraal staat in de EU-politiek: Zal het abortusbeleid geleidelijk in de hele Unie op één lijn worden gebracht, of zal het de verschillende ethische, juridische en culturele tradities van individuele landen blijven weerspiegelen?
