Dutch 
English 
Arabic 
Spanish 
Portuguese 
Chinese 
Russian 
French 
Italian 
German 
Japanese 
Gezicht op Eremo delle Carceri, Assisi, Italië, juli 2025. / Krediet: Emma Silvestri
Assisi, Italië, 27 juli 2025 / 07:00 uur (CNA).
Iedereen kent de basiliek van St. Franciscus in Assisi, de begraafplaats van de stichter van de Franciscaanse orde, evenals de basiliek die de Portiuncula huisvest. Maar weinigen kennen de Eremo delle Carceri, een hermitage verborgen in de bergen, omringd door bomen — een stilteplaats waar de “Poverello” zelf zich terugtrok om te bidden.
In elk seizoen doorkruist een eindeloze menigte de majestueuze ingangen van de bovenste en onderste basilieken in Assisi in de regio Umbrië van Italië. Duizenden toeristen betreden de kasseien van de middeleeuwse stad met zijn bleke stenen gevels. Ondertussen, op slechts vijf kilometer van het centrum, hoog boven de stad, is de sfeer heel anders: Hier heersen stilte en eenzaamheid. Dit is wat Franciscus en zijn metgezellen in het begin van de 13e eeuw zochten.
Aan het einde van een kronkelende klim, op de hellingen van de berg Subasio op een hoogte van ongeveer 800 meter (ongeveer 2.625 voet), richtte de eerste Franciscaanse monnik een kleine hermitage op, genesteld in het groen. In deze heilige plaats zijn er nog steeds geen autohoorns, geen souvenirverkopers, geen restaurants — alleen vogelgezang dat de zielen verwelkomt die komen bidden.
In de 15e eeuw heeft de heilige Bernardino van Siena een klooster uitgehouwen op de plek waar Franciscus zich had teruggetrokken uit het lawaai van de wereld. Zo groeide het oorspronkelijke toevluchtsoord van Franciscus van kamer tot kamer en werd het een klooster met meerdere verdiepingen, maar nog steeds gekenmerkt door rustiekheid en soberheid.
In het klooster van de ingang kunnen pelgrims het "Wel van Franciscus" zien, dat de plek markeert waar water zou zijn ontstaan na een wonder van Franciscus. Ze kunnen vervolgens in een kleine kamer stappen die diende als refter van de monniken, met zijn eenvoudige lange tafel en onopgemaakte houten banken. Langs het pad komen bezoekers dezelfde eenvoud tegen in het piepkleine koor, waar amper 10 mensen in de smalle houten kraampjes passen.
Een bed van stenen
In deze hermitage, waarvan de ramen uitkijken op het bos, wijst alles op nederigheid. De deuropeningen en openingen zijn zo klein dat men moet buigen om binnen te komen, om zich klein te maken. Het pad gaat verder door smalle trappen uitgehouwen in de rots, vormt een labyrint bezaaid met dakramen en daalt dieper de berg in totdat het de Grot van St. Francis (grotta di San Francesco) bereikt, het hart van het klooster.
Hier zou de stichter van de Franciscanen zich terugtrekken en zijn nachten alleen doorbrengen in meditatie met God. Achter een houten reling kan men voorover leunen en zijn ongewone “bed” zien — geen lakens, geen frame, zelfs geen matras. De "Poverello" van Assisi lag op de harde, grijze steen, een verder teken van de verzaking en versterving die hij omarmde.
Naast de grot van de heilige is een klein oratorium waar de broeders van de vroege gemeenschap baden. Franciscus was niet de enige die op zoek was naar een leven van opoffering. Boven het klooster, in het bos, vind je nog steeds de grotten van andere broers, zoals Ruffino en Leo.
De eik die Franciscus hoorde
Hoewel de natuur de afgelopen 800 jaar is veranderd en talloze seizoenen zijn verstreken, blijft er in de schaduw van het klooster op de berghelling een boom uit de tijd van St. Franciscus. Deze eik, die als middeleeuws is geauthenticeerd, draagt nu een door de eeuwen heen verwrongen stam, maar zijn schors is nog steeds een stille getuige van de prediking van de beschermheilige van Italië aan de vogels, zoals de legende zegt.
In de buurt van deze eeuwenoude boom herdenken drie beelden de bijzondere liefde van de heilige Franciscus voor de natuur. De ene toont de heilige die op zijn rug ligt, handen achter zijn hoofd, starend naar de sterren — een houding die zijn beroemde “Kruis van de Wezens” weerspiegelt, waarin Franciscus zong: "Geprezen zijt Gij, mijn Heer, voor onze zuster de maan en de sterren. In de hemelen hebt u ze gevormd, helder, kostbaar en mooi!
Op een steenworp afstand zijn twee vroege Franciscaanse broeders, Leo en Juniper, afgebeeld. Leo, de oudere, volgt de Big en Little Dipper op de grond en meet hun afstand tussen duim en wijsvinger om de positie van de Noordster te berekenen. De jonge Juniper wijst met verwondering naar dezelfde ster.
Het duo symboliseert de harmonie tussen geloof en rede, en de North Star — “een zekere gids voor het vinden van de juiste richting” — symboliseert het evangelie, “dat degenen die het volgen feilloos begeleidt”, legt een bord in het klooster uit.
