Teresa van Avila

[ad_1]

Teresa van Avila

Datum van het feest: 15 okt.

Op 15 oktober vieren rooms-katholieken de Spaanse Karmelitische hervormer en mysticus St. Teresa van Avila, wiens gebedsleven de kerk verrijkte tijdens de 16e-eeuwse tegenhervorming.

Teresa Sanchez Cepeda Davila y Ahumada werd geboren in de Castiliaanse stad Avila in het jaar 1515, het derde kind in een familie stamde af van Joodse kooplieden die zich hadden bekeerd tot het christendom tijdens het bewind van koning Ferdinand en koningin Isabella. Haar vader Alphonsus was een vurig katholiek geworden, met een verzameling spirituele boeken van het type dat zijn dochter later zelf zou componeren.

Als kind voelde Teresa zich geboeid door de gedachte aan de eeuwigheid en het visioen van God dat aan de heiligen in de hemel werd gegeven. Zij en haar jongere broer Rodrigo probeerden ooit van huis weg te rennen om als martelaren in een moslimland te sterven, hoewel ze al snel een familielid tegenkwamen die hen terugstuurde naar hun moeder Beatrice.

Toen Teresa 14 was, stierf haar moeder, waardoor het meisje een diep verdriet kreeg dat haar ertoe bracht een diepere toewijding aan de Maagd Maria als haar spirituele moeder te omarmen. Samen met deze goede resolutie ontwikkelde ze echter ook een buitensporige interesse in het lezen van populaire fictie (die in die tijd meestal bestond uit middeleeuwse verhalen over ridderschap) en de zorg voor haar eigen uiterlijk.

Hoewel de geestelijk directeuren van Teresa in haar latere leven deze fouten als relatief klein zouden beschouwen, vertegenwoordigden ze nog steeds een merkbaar verlies van haar kinderlijke ijver voor God. Alphonsus besloot dat zijn tienerdochter een verandering van omgeving nodig had en stuurde haar naar een klooster van Augustijnse nonnen. Teresa vond hun leven eerst saai, maar kwam al snel tot enig begrip van de spirituele voordelen ervan.

Ziekte dwong haar om het klooster te verlaten tijdens haar tweede jaar. Maar de invloed van haar vrome oom Petrus, samen met haar lezing van de brieven van de monnik en kerkvader St. Hiëronymus, overtuigde Teresa ervan dat de zekerste weg naar redding lag in het volledig verzaken van huwelijk, eigendom en wereldse genoegens. Tegen de wil van haar vader, die wilde dat ze de beslissing uitstelde, sloot ze zich aan bij de Karmelietenorde.

Teresa werd een belijdend lid van de orde op de leeftijd van 20, maar al snel ontwikkelde een ernstige ziekte die haar dwong naar huis terug te keren. Ze had twee jaar lang hevige pijn en lichamelijke verlamming en zou naar verwachting sterven toen ze vier dagen in coma raakte. Maar ze stond erop om terug te keren naar het Karmelietenklooster zodra ze in staat was, ook al bleef ze in een pijnlijke en verzwakte toestand.

Gedurende de volgende drie jaar maakte de jonge non opmerkelijke vooruitgang in haar geestelijk leven, door de praktijk te ontwikkelen van het zich herinneren in de aanwezigheid van God door stille contemplatie. Toen haar gezondheid echter terugkeerde, verviel Teresa in een meer routinegebedsleven. Terwijl ze een gehoorzame Karmeliet bleef, zou ze deze nauwe persoonlijke band met God bijna twintig jaar lang niet herstellen.

Toen ze bijna 40 was, werd Teresa echter dramatisch teruggeroepen naar de praktijk van contemplatief mentaal gebed. Ze ervoer diepgaande veranderingen in haar eigen ziel en opmerkelijke visioenen die van God leken te komen. Onder leiding van haar biechtvaders schreef Teresa over enkele van deze ervaringen in een autobiografie die ze in 1565 voltooide.

Teresa was er altijd aan gewend geweest na te denken over de aanwezigheid van Christus in haar, nadat zij hem in het sacrament van de heilige communie had ontvangen. Nu begreep ze echter dat de aanwezigheid die ze ontving niet zomaar vervaagde: God was altijd bij haar en was altijd al bij haar geweest. Het was gewoon een kwestie van zichzelf in zijn aanwezigheid te plaatsen, met liefde en aandacht – zoals men op elk moment kon doen.

Deze revolutie in haar geestelijk leven stelde Teresa in staat een belangrijke rol te spelen in de vernieuwing van de Kerk die volgde op het Concilie van Trente. Ze stelde voor om de Karmelieten terug te brengen naar hun oorspronkelijke levensregel, een eenvoudige en sobere vorm van monnikendom – gebaseerd op stilte en eenzaamheid – die in de 12e eeuw pauselijke goedkeuring had gekregen en waarvan werd aangenomen dat ze dateert uit de oudtestamentische profeet Elia.

Samen met haar naaste medewerker, de priester en schrijver die later heilig werd verklaard als Sint-Jan van het Kruis, stichtte ze wat vandaag bekend staat als de Orde van Ongeschrokken Karmelieten — “ontmoedigd”, wat op blote voeten betekent, wat symbool staat voor de eenvoud waarnaar ze na een periode van corruptie hebben gekozen om de orde terug te geven. De hervorming stuitte op felle tegenstand, maar resulteerde in de oprichting van 30 kloosters tijdens haar leven.

Teresa's gezondheid faalde voor het laatst toen ze in 1582 door Salamanca reisde. Zij aanvaardde haar dramatische laatste ziekte als Gods uitverkoren middel om haar voor altijd in zijn aanwezigheid te roepen.

"O mijn Heer en mijn echtgeno(o)t(e), het gewenste uur is nu gekomen", zei ze. "Het uur is eindelijk gekomen, waarin ik uit deze ballingschap zal heengaan en mijn ziel in uw gezelschap zal genieten van wat zij zo vurig verlangde."

Teresa van Avila overleed op 15 oktober 1582. Ze werd heilig verklaard op 22 maart 1622, samen met drie van haar grootste tijdgenoten: Ignatius Loyola, Franciscus Xavier en Filips Neri.

In 1970 riep paus Paulus VI de heilige Teresa uit tot een van de eerste twee vrouwelijke kerkleraren, samen met de 14e-eeuwse Dominicaanse St. Catharina van Siena.